dipteki prens
25 yaşındayım. trakyalıyım. yıldız matematik mühendisliği 2. öğretim 7. yılımdayım. orta okulu anadolu lisesinde, liseyi fen lisesinde okudum ama çalışkan olamadım hiçbir zaman. hatta tembelin önde yatanıyım denebilir (salakça bir espri oldu idare edin). henüz okulda yalnızca 9 ders geçtim. 50 küsür
25 yaşındayım. trakyalıyım. yıldız matematik mühendisliği 2. öğretim 7. yılımdayım. orta okulu anadolu lisesinde, liseyi fen lisesinde okudum ama çalışkan olamadım hiçbir zaman. hatta tembelin önde yatanıyım denebilir (salakça bir espri oldu idare edin). henüz okulda yalnızca 9 ders geçtim. 50 küsür ders var toplamda. 7 yıldan sonra 2 sene sınav hakkı veriyor okul merak etmeyin. ama bunları geçmek çok çok çok zor olacak kabul ediyorum. okulda istediğim gibi bir ortam oluşturamadığım için pek sık gitmedim. hep bir gruplaşma oluyor burada, bense her gruba takılıyordum. lise değilmiş burası. hata yapmışım sonradan anladım ama sonrada da kendime uygun bir grup bulamadım. şimdi yeni yeni buluyorum sanki. biraz geç oldu evet. geç olsun da güç olmasın.
ama benim en büyük derdim okul değil. yani okul da dolaylı olarak. ilk 2 sene tüm derslerden kaldım. bu iki senenin de sonunda aileme kaldığımı söyledim çok üzüldüler. çok üzüldüler de tabi ben de çok üzgündüm. ama yine de anlayışla karşıladılar bana destek oldular. 3. senenin başında annem benimle istanbula gelip 1 ay kaldı ve benim için bir ev kurdu. o buradayken okula düzgün devam ediyordum ama o memlekete dönünce ben de eski bana döndüm. kim takardı ki okulu. çok zekiyim ya yaparım, nasıl olsa bitiririm dedim sallamadım. olmadı yine olmadı. ama ailem bilmiyor olmadığını. işte en büyük sorunum da burada başlıyor. ilkokul 5'e giderken 3'e giden kardeşim beyin tümöründen vefat etti. en iyi doktorlara göstermek çözüm olmuyor bazen. ondan sonra bizimkiler hiç eskisi gibi olmadılar. hep mutsuzlar. hayatta tek beklentileri benim başarılı olmam ve mutlu bir yuva kurmam. benim de istediğim bu ama bunu gerçekleştirmek için hiçbir şey yapmıyorum. bizimkier de işte 3. senemden beri takıntısız okula devam ettiğimi sanıyorlardı. tabi bu durumda 6. senede bitmesi lazımdı ama bir yalan daha sallayıp 2 dersimin kaldığını ve bunların ikinci dönem olduğunu söyledim. şimdi istanbul'da bulunma bahanem iş aramam. ama aslında okula gidiyorum. iş de arıyorum da şimdi bir de evden arkadaşlarım ayrıldı ben de çıkmak durumunda kaldım. idareten arkadaşta kalıyorum. şimdi hem okula devam etmem, hem iş aramam, hem de kalacak yer bulmam gerekiyor. ama ben bunların hepsini yapmak isterken yalnızca biraz okula gidiyorum. o da verimli olmuyor, derslerde hep aklım başka yerlerde.
anneme, babama, akrabalara, memleketteki herkese yalan söylemekten yoruldum artık. ama açıklayabiliceğimi de sanmıyorum. yalan o kadar büyüdü ki altında eziliyorum ama üstümden de atamıyorum.
bir de borç meselesi var ki o konuya hiç girmeyeyim. ailemin maddi durumu da kötü. yorum yaparken ona göre yaparsınız.
not: olur da tanıyan biri çıkarsa lütfen aileme haber vermeyin. eğer biri söyleyecekse bu ben olmalıyım.
önceki duyurum: (git: 116517) onu daha kötü hissederken yazmıştım şimdi daha rahatım. ikisini birlikte değerlendirirseniz daha bir sevinirim.
konu bütünlüğünü falan sağlayamadım gibi geldi bana buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. teşekkürler şimdiden.
ama benim en büyük derdim okul değil. yani okul da dolaylı olarak. ilk 2 sene tüm derslerden kaldım. bu iki senenin de sonunda aileme kaldığımı söyledim çok üzüldüler. çok üzüldüler de tabi ben de çok üzgündüm. ama yine de anlayışla karşıladılar bana destek oldular. 3. senenin başında annem benimle istanbula gelip 1 ay kaldı ve benim için bir ev kurdu. o buradayken okula düzgün devam ediyordum ama o memlekete dönünce ben de eski bana döndüm. kim takardı ki okulu. çok zekiyim ya yaparım, nasıl olsa bitiririm dedim sallamadım. olmadı yine olmadı. ama ailem bilmiyor olmadığını. işte en büyük sorunum da burada başlıyor. ilkokul 5'e giderken 3'e giden kardeşim beyin tümöründen vefat etti. en iyi doktorlara göstermek çözüm olmuyor bazen. ondan sonra bizimkiler hiç eskisi gibi olmadılar. hep mutsuzlar. hayatta tek beklentileri benim başarılı olmam ve mutlu bir yuva kurmam. benim de istediğim bu ama bunu gerçekleştirmek için hiçbir şey yapmıyorum. bizimkier de işte 3. senemden beri takıntısız okula devam ettiğimi sanıyorlardı. tabi bu durumda 6. senede bitmesi lazımdı ama bir yalan daha sallayıp 2 dersimin kaldığını ve bunların ikinci dönem olduğunu söyledim. şimdi istanbul'da bulunma bahanem iş aramam. ama aslında okula gidiyorum. iş de arıyorum da şimdi bir de evden arkadaşlarım ayrıldı ben de çıkmak durumunda kaldım. idareten arkadaşta kalıyorum. şimdi hem okula devam etmem, hem iş aramam, hem de kalacak yer bulmam gerekiyor. ama ben bunların hepsini yapmak isterken yalnızca biraz okula gidiyorum. o da verimli olmuyor, derslerde hep aklım başka yerlerde.
anneme, babama, akrabalara, memleketteki herkese yalan söylemekten yoruldum artık. ama açıklayabiliceğimi de sanmıyorum. yalan o kadar büyüdü ki altında eziliyorum ama üstümden de atamıyorum.
bir de borç meselesi var ki o konuya hiç girmeyeyim. ailemin maddi durumu da kötü. yorum yaparken ona göre yaparsınız.
not: olur da tanıyan biri çıkarsa lütfen aileme haber vermeyin. eğer biri söyleyecekse bu ben olmalıyım.
önceki duyurum: (git: 116517) onu daha kötü hissederken yazmıştım şimdi daha rahatım. ikisini birlikte değerlendirirseniz daha bir sevinirim.
konu bütünlüğünü falan sağlayamadım gibi geldi bana buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. teşekkürler şimdiden.
0
İnan aynı şeyleri ben de yaşadım. O davutpaşada ağaçların arasında elimde sigara "bu okul bitmezzzz" diye çok düşündüm ama bitiyormuş işte. Üstelik şimdi okulu bitirmen daha kolay. Seneye sadece finallere gireceksin 30 alsan geçiosun. Üstelik bu sene de şöle bi 40 kredi kurtarabilirsin. Finallere iyi hazırlan bırakma hocam son senem diye sıkıştırmayı unutma. Ben beceremezdim öyle şeyleri ama yapmak zorundaydım işte.
Gelelim ailene. Aile için 2 yol var :
1.yol (zor olan) : Gerçeği söyle. Ben işe yaramazım çok fena depresyondayım çok utanıyorum kimsenin yüzüne bakamıyorum öyle de böyle de işin içinden çık.Birkaç ay başın ağrır askeri disipline girersin ama için ferahlar.
2.yol (kolay olan): yalan söyle ALES e gir ve belgeni gösterip yüksek puan yapmışım master yapıcam de 2 seneyi de öyle geçir.
3.yol : Okulu kesin bitiremicem dersen kendini başka yollardan geliştirmeye bak. Mesela yazılım uzmanlığı eğitimi al. Sonra bir yazılım firmasında staja başla orada kendini göstererek yükselmeye bak. Bizim yazılım hocamız lise mezunuydu ama adam işinin piriydi. Zaten havada kapmışlar adamın okumaya vakti kalmamış.
Ben 1 ve 3. yolu denedim ve diploma tam karşımda. Mutlu değilim elime aldığımda midem bulanıyor çünkü meğerse omuzlarıma daha da büyük bir yük bindirmişim. Ciddi ciddi barista olmayı düşünüyorum. Çünkü başıma ne geldiyse aklım yüzünden geldi.
Gelelim ailene. Aile için 2 yol var :
1.yol (zor olan) : Gerçeği söyle. Ben işe yaramazım çok fena depresyondayım çok utanıyorum kimsenin yüzüne bakamıyorum öyle de böyle de işin içinden çık.Birkaç ay başın ağrır askeri disipline girersin ama için ferahlar.
2.yol (kolay olan): yalan söyle ALES e gir ve belgeni gösterip yüksek puan yapmışım master yapıcam de 2 seneyi de öyle geçir.
3.yol : Okulu kesin bitiremicem dersen kendini başka yollardan geliştirmeye bak. Mesela yazılım uzmanlığı eğitimi al. Sonra bir yazılım firmasında staja başla orada kendini göstererek yükselmeye bak. Bizim yazılım hocamız lise mezunuydu ama adam işinin piriydi. Zaten havada kapmışlar adamın okumaya vakti kalmamış.
Ben 1 ve 3. yolu denedim ve diploma tam karşımda. Mutlu değilim elime aldığımda midem bulanıyor çünkü meğerse omuzlarıma daha da büyük bir yük bindirmişim. Ciddi ciddi barista olmayı düşünüyorum. Çünkü başıma ne geldiyse aklım yüzünden geldi.
0
hacı zor iş be ne desem ki, hayatına tam bir yol çizmeye başlamışsın diycem ama ,hala çizgiyi bitireyim diye uğraşmamışsın ( 7 sene olmuş ) herkes hayatında iniş çıkış yaşıyor ( fazla klişe ) mesela ben müthiş bir kredi kartı borcu deneyimi yaşadım , fakat 10 sene önce ki borcuma dönüp bakıyorum şimdi olsa kafasını kırarım o borcun diyorum. farkındayım hep anı yaşıyoruz bu yüzden şu an önemli dediğini duyar gibiyim, bir kapı açılır bir kapı kapanır, ama bilmelisin ki kafana koyduğun bir şeyi yapıyorsun ,eğer hayatımda bazı şeyleri düzene sokmak istersen çok çalışmalısın emin ol düzeliyor..
0
Bence ailene yalan söyleme. Otur karşına al konuş. Gençken yaptığın hataların bedelini ağır ödediğini ama üzgün olduğunu da anlat. Benden sana tavsiye ama bunu yap. Ders çalışman gerekiyor ve bunun için kütüphaneye git. Çok ciddiyim.
Annenlerle konuş. Dünyanın sonu değil ya. Üzülürler ama doğru söylediğin için zarardan dönersin ve bu da kardır. Zarardan dönmek için yine kötü yollara başvurma. Hemen git ailenle konuş.
Annenlerle konuş. Dünyanın sonu değil ya. Üzülürler ama doğru söylediğin için zarardan dönersin ve bu da kardır. Zarardan dönmek için yine kötü yollara başvurma. Hemen git ailenle konuş.
0
Dipteki prens akşam bu duyurunu geç girmişsin biraz. Ancak şimdi yazabiliyorum. Ne durumda olduğunu gayet iyi anladığımı düşünüyorum. Diğer arkadaşlar da güzel önerilerde bulunmuşlar. Onların yazdıklarını okuyunca biraz daha iyi olduğunu belirtmişsin kendince. Buna da sevindim. Anladığım kadarıyla bu yalanlara, kardeşinin ölümüne üzülen ailene, sıkıntı yaratmamak için başladın. Bir evledın kaybı, en büyük travmalardan biri. Asla eskisi gibi olmayacaklar, bu doğru. Senin için beklentileri ise, normal haliyle. Bu da seni daha çok yaralayan bir durum sanırım. Maddi gücü zayıf ailene, okulu uzatarak ve kendi başının çaresine bakamamakla daha fazla yük olduğunu düşünüyorsun. Yalanların altında da eziliyorsun. Hadi biraz daha söylemediğini düşünelim. Bu arada bu sorunlarını halledebilecek misin? Kalacak yer sorunu ve bu borç konusunu ne şekilde halledebileceğine odaklan önce. Okulu da devam ettirmen gerek tabii bu arada. Şu an hiç bir şey yapamasan da, bari derslerine odaklan. Bunların hepsini çözebilirsin. Biraz uğraşırsın, sıkıntı çekersin ama çözülür. Sen iste yeter ki. Umutsuz da olma. Ölümden başka, her şeyin çaresi var. Bir önceki duyuruna, Cruseo '' İstanbul' daysan buraya yaz'' demiş. Sanırım atladın. İyi haberlerini bekliyoruz.
0
merhaba,
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
0
dipteki prens
dibi buldum daha dip olmaz derken sürekli daha da aşağı iniyorum. dibi bulamadan boğulacağım sanırım. okulda 7. senem ve 9'un sonunda belki bitiyor. kaldığım evden arkadaşlar ayrıldı ben de evsiz kaldım bir arkadaşımın yanında kalıyorum. geçen sene telekoma yaklaşık 400tl geçmiş dönem borcumu ödedim
dibi buldum daha dip olmaz derken sürekli daha da aşağı iniyorum. dibi bulamadan boğulacağım sanırım.
okulda 7. senem ve 9'un sonunda belki bitiyor. kaldığım evden arkadaşlar ayrıldı ben de evsiz kaldım bir arkadaşımın yanında kalıyorum. geçen sene telekoma yaklaşık 400tl geçmiş dönem borcumu ödedim borç alarak. şimdi bir de 600 küsür tl borcum varmış o çıktı. buna karşılık ne bir işim ne param ne kalacak yerim ne de tüm bunlardan ailemin haberi var. en son 600tl için icra kağıdı eve gitmiş ondan haberleri var ama ben borcum yok dedim onlara.
bunları aileme söylesem belki hepsi çözülür ama ne bende bunu söylemeye cesaret var ne de onlar kaldırabilir. psikolojik durumları zaten çok kötü bir de ben bunları anlatırsam ne duruma gelirler bilmiyorum.
nasıl böyle bir insan oldum ben de bilmiyorum. her şeyi erteleye erteleye bu hale geldim sanırım. sonum ne olacak bilmiyorum. okula gitmeye çalışıyorum ama onu da beceremiyorum. sınavlara çalışamıyorum. girdiğim sınavlar büyük çoğunluğu kötü. evet yeterli çabayı göstermiyorum sanırım ama çaba nasıl gösterilir onu bile bilmiyorum ki. ben çaba göstererek elde etmedim ki şimdiye kadar hiçbir şeyi. bu yaşıma kadar o kadar rahat o kadar kolay o kadar umursamaz geldim ki sanırsın prens. hani prens benim kadar rahat olamaz ya neyse.
neyse hafiften ağlıyorum da rahatlıyorum bunu yazarken. daha önce de burda bunu gibi şeyler yazmıştım farklı nickle. ama şimdi tanınmak istemiyorum. burada anlatıyorum bunları çünkü kimseye bu kadar rahat anlatamıyorum. arkadaşlarımdan da gittikçe uzaklaşıyorum sorunlarım arttıkça.
offf nasıl toparlayacağım bilmiyorum ki. gerçi cevap falan da beklemiyorum. nasıl olsa uygulamıyorum ki. ama siz yine yazın be belki biraz daha iyi hissederim. belki akşama daha uzun bir şeyler de yazarım, daha ayrıntılı bilmiyorum. şimdi bir duş alıp okula gideceğim. ne kadar işe yaramasa da, boşuna gidiyor olsam da.
okulda 7. senem ve 9'un sonunda belki bitiyor. kaldığım evden arkadaşlar ayrıldı ben de evsiz kaldım bir arkadaşımın yanında kalıyorum. geçen sene telekoma yaklaşık 400tl geçmiş dönem borcumu ödedim borç alarak. şimdi bir de 600 küsür tl borcum varmış o çıktı. buna karşılık ne bir işim ne param ne kalacak yerim ne de tüm bunlardan ailemin haberi var. en son 600tl için icra kağıdı eve gitmiş ondan haberleri var ama ben borcum yok dedim onlara.
bunları aileme söylesem belki hepsi çözülür ama ne bende bunu söylemeye cesaret var ne de onlar kaldırabilir. psikolojik durumları zaten çok kötü bir de ben bunları anlatırsam ne duruma gelirler bilmiyorum.
nasıl böyle bir insan oldum ben de bilmiyorum. her şeyi erteleye erteleye bu hale geldim sanırım. sonum ne olacak bilmiyorum. okula gitmeye çalışıyorum ama onu da beceremiyorum. sınavlara çalışamıyorum. girdiğim sınavlar büyük çoğunluğu kötü. evet yeterli çabayı göstermiyorum sanırım ama çaba nasıl gösterilir onu bile bilmiyorum ki. ben çaba göstererek elde etmedim ki şimdiye kadar hiçbir şeyi. bu yaşıma kadar o kadar rahat o kadar kolay o kadar umursamaz geldim ki sanırsın prens. hani prens benim kadar rahat olamaz ya neyse.
neyse hafiften ağlıyorum da rahatlıyorum bunu yazarken. daha önce de burda bunu gibi şeyler yazmıştım farklı nickle. ama şimdi tanınmak istemiyorum. burada anlatıyorum bunları çünkü kimseye bu kadar rahat anlatamıyorum. arkadaşlarımdan da gittikçe uzaklaşıyorum sorunlarım arttıkça.
offf nasıl toparlayacağım bilmiyorum ki. gerçi cevap falan da beklemiyorum. nasıl olsa uygulamıyorum ki. ama siz yine yazın be belki biraz daha iyi hissederim. belki akşama daha uzun bir şeyler de yazarım, daha ayrıntılı bilmiyorum. şimdi bir duş alıp okula gideceğim. ne kadar işe yaramasa da, boşuna gidiyor olsam da.
0
arkadaşım, neden sen neden savaşmadan kaybetmeyi direkt hazmediyorsun. okuduğun bölümle ilgili, olmak istediğin kariyer hedefin bişiyin yok mu? amaçsız insan yaşar mı? herkesin bir amacı var. en basiti, kimisi sözlük'de hatun kaldırmak ister, kimisi yazarak paylaşmak. paylaştıkça yazmak. yazdıklarıyla tanınmak. Bundan mütevellit hayatta herkesin, yaşayan tüm canlıların, sokaktaki kedinin bile hedefi vardır. ''abi, kedinin hedefinin nedir?'' diyeceksin. farenin peşinde koşar, onuda beceremezse, ciğercinin önünde pusuya yatar. bunun akabininde kendine,
benim hedefim nedir gibi bir soru yöneltmen gerekiyor. borçlarını, harçlarını temizlersin, ödenir. okulda bir şekilde biter. nasıl bu duruma geldin, bilmem lakin, seninle gurur duymak isteyen, başarılarınla övünmek isteyen illaki biri vardır. onun için başarmalısın.
hayat bir mücadeledir. mücadeleye devam...
benim hedefim nedir gibi bir soru yöneltmen gerekiyor. borçlarını, harçlarını temizlersin, ödenir. okulda bir şekilde biter. nasıl bu duruma geldin, bilmem lakin, seninle gurur duymak isteyen, başarılarınla övünmek isteyen illaki biri vardır. onun için başarmalısın.
hayat bir mücadeledir. mücadeleye devam...
0
bazı kararlar alman gerekiyor.
- ailene anlatman lazım durumunu, bir şekilde birilerinin sana destek olması gerekiyor çünki. ilerde durumun daha kötü olabilir ve o zaman öğrendiklerinde, toparlanması daha zor durumda olduğu için "keşke daha önce söyleseydin" diyebilirler. ne kadar zor olsa da ailene anlatmak zorundasın.
- hedef vs gibi şeyleri şu an için düşünmek zor olabilir. fazla düşünmeden detaya kaçmadan, kendini zorla, okula git, başka ne yapıyosan her şeyi bırak, sadece derslerini geçmek için çalış. ilerleme görmeye başladıktan sonra iyi hissetmeye başlayacaksın, kafan rahatlayacak, daha kolay mücadele edebileeksin o zaman.
- kendini zorlaman lazım bunlar için.
- faydası olur mu bilmem, ben geçen sene aynı senin durumundaydım ve süre olarak aynı senin uzattığın sürede ailemi haberdar ettim durumdan. tabii ki geç olmuştu ama bir şekilde öğrendiler. şu an devam ediyor okul. ve biterse senin kendin için öngördüğün süreden daha uzun sürede bitecek.
- bahsettiğin rahatsızlıkları anlıyorum, aynen bende de var, boğuşmaya çalışıyorum sürekli, olduğu kadar oluyor olmadığı kadar olmuyor. öyle "hiç vaz geçme pes etme" vs diyemem, çok zor biliyorum ama; yapman gereken bu yani onu bil. başka kurtuluş yolu yok.
- başka yolunun olmadığını bilmek, bir mecburiyet hissi veriyor insana, kriz anında mecburen çözümler buluyosun. ki zaten ilerde göreceksin hayat hep böyle malesef.
- devam etmek için genelde arkadaşların tavsiyeleri hep eğreti kalır. aile desteği biraz daha farklı. daha farklı bir güven veriyor insana. gerçekten ihtiyacın var buna. bir şekilde anlat onlara, samimi ol. anlayacaklarını ve yardım edeceklerini düşünüyorum.
- son olarak tekrar kendini zorlamanı tavsiye ediyorum. yani aileden biri sana sağlam azar çekse de sarsılıp kendine gelsen iyi olur hatta. çünki durumunu böyle düşünüp düşünüp çözüme ulaştıramayacağının garantisini verebilirim, birçok tecrübeyle sabit bu söylediğim. cümlelerinden, arada sık sık "bilmiyorum, sanırım" demenden, içinde bulunduğun delikten nasıl çıkmaya çalıştığını anlayabiliyorum..
- yani öyle mıy mıyla olacak çözülecek bir şey değil. eşek gibi mecbur hissedip yine eşek gibi çalışarak kurtulunur bu durumdan. gereksiz olan herçeyi devreden çıkaracaksın, odaklanıp çalışacaksın; gereksiz melankolilere girmeden.
- üniveristeyi kazanıp girdiysen belirli bir kapasiten vardır. hani o konuyle ilgili bir kompleksin olmaması lazım.
- "nasıl böyle oldu, neden bu hale geldim" vs soruları kesinlikle sorma. tekrar söylüyorum, kesinlikle sorma. hiçbir işe yaramıyor çünki. çünki sebepsiz olmuş ne olduysa. geçmişin muhasebesini sonra yaparsın, şu anda bu lüksün yok.
- ilerleme oldukça kendine güvenin gelir, daha rahat ilerlersin, o zaman da "yaptık bitirdik" diye rehavete kapılmazsan biter okul.
---
kararlı ol, sadece okulu bitirmen gerektiğini düşün, derse git ödevini yap sınavına gir. formül çok zor değil. sadece sebat gösterip yapman gerekiyor. düşünerek daha da çözülmez hale getirme. bir an önce harekete geç.
- ailene anlatman lazım durumunu, bir şekilde birilerinin sana destek olması gerekiyor çünki. ilerde durumun daha kötü olabilir ve o zaman öğrendiklerinde, toparlanması daha zor durumda olduğu için "keşke daha önce söyleseydin" diyebilirler. ne kadar zor olsa da ailene anlatmak zorundasın.
- hedef vs gibi şeyleri şu an için düşünmek zor olabilir. fazla düşünmeden detaya kaçmadan, kendini zorla, okula git, başka ne yapıyosan her şeyi bırak, sadece derslerini geçmek için çalış. ilerleme görmeye başladıktan sonra iyi hissetmeye başlayacaksın, kafan rahatlayacak, daha kolay mücadele edebileeksin o zaman.
- kendini zorlaman lazım bunlar için.
- faydası olur mu bilmem, ben geçen sene aynı senin durumundaydım ve süre olarak aynı senin uzattığın sürede ailemi haberdar ettim durumdan. tabii ki geç olmuştu ama bir şekilde öğrendiler. şu an devam ediyor okul. ve biterse senin kendin için öngördüğün süreden daha uzun sürede bitecek.
- bahsettiğin rahatsızlıkları anlıyorum, aynen bende de var, boğuşmaya çalışıyorum sürekli, olduğu kadar oluyor olmadığı kadar olmuyor. öyle "hiç vaz geçme pes etme" vs diyemem, çok zor biliyorum ama; yapman gereken bu yani onu bil. başka kurtuluş yolu yok.
- başka yolunun olmadığını bilmek, bir mecburiyet hissi veriyor insana, kriz anında mecburen çözümler buluyosun. ki zaten ilerde göreceksin hayat hep böyle malesef.
- devam etmek için genelde arkadaşların tavsiyeleri hep eğreti kalır. aile desteği biraz daha farklı. daha farklı bir güven veriyor insana. gerçekten ihtiyacın var buna. bir şekilde anlat onlara, samimi ol. anlayacaklarını ve yardım edeceklerini düşünüyorum.
- son olarak tekrar kendini zorlamanı tavsiye ediyorum. yani aileden biri sana sağlam azar çekse de sarsılıp kendine gelsen iyi olur hatta. çünki durumunu böyle düşünüp düşünüp çözüme ulaştıramayacağının garantisini verebilirim, birçok tecrübeyle sabit bu söylediğim. cümlelerinden, arada sık sık "bilmiyorum, sanırım" demenden, içinde bulunduğun delikten nasıl çıkmaya çalıştığını anlayabiliyorum..
- yani öyle mıy mıyla olacak çözülecek bir şey değil. eşek gibi mecbur hissedip yine eşek gibi çalışarak kurtulunur bu durumdan. gereksiz olan herçeyi devreden çıkaracaksın, odaklanıp çalışacaksın; gereksiz melankolilere girmeden.
- üniveristeyi kazanıp girdiysen belirli bir kapasiten vardır. hani o konuyle ilgili bir kompleksin olmaması lazım.
- "nasıl böyle oldu, neden bu hale geldim" vs soruları kesinlikle sorma. tekrar söylüyorum, kesinlikle sorma. hiçbir işe yaramıyor çünki. çünki sebepsiz olmuş ne olduysa. geçmişin muhasebesini sonra yaparsın, şu anda bu lüksün yok.
- ilerleme oldukça kendine güvenin gelir, daha rahat ilerlersin, o zaman da "yaptık bitirdik" diye rehavete kapılmazsan biter okul.
---
kararlı ol, sadece okulu bitirmen gerektiğini düşün, derse git ödevini yap sınavına gir. formül çok zor değil. sadece sebat gösterip yapman gerekiyor. düşünerek daha da çözülmez hale getirme. bir an önce harekete geç.
0
ha bu arada ortak ders aldığın insanlarla arkadaşlık kur bir şekilde. çok zor bile olsa, çok alakasız insanlar bile olsa, hepsini boşver direk yavşak modda arkadaşlık kur. üniversite ortam sayesinde çok daha kolay biter. birlikte çalışırsın, ödev yaparsın, sınavdan önce 2 soru söylerler sınavın iyi geçer. bunlar önemli.
okuldan kopma sürecinde en önemli etkenlerden biri, derslerden başarısız olma durumuna ek olarak insanlarla samimiyetin yavaş yavaş azalması ve bitmesidir. o zaman işte hırsız gibi girip çıkıyosun okula. bir şeyden haberin olmuyo, moda giremiyosun. en inek kimse gözüne kestir arkadaş ol bir şekilde.
---
şimdi yapması zor gelen ve kendine belki yediremeyeceğin şeyler, emin ol bir dönem sonra "keşke yapsaydım" diyeceğin şeyler olacak. o yüzden, savaşta her yol mübahtır diyerek, ne gerekiyorsa, ne yapmak lazımsa yap.
- hocalara da anlat durumunu, danışman hoca filan yok mu, yardımıcı olmaları lazım. hocalarla bundan sonra dönem başından beri konuş, her derse git öne otur kendini göster, o zaman daha çok yardımcı olurlar, yüzünü tanırlar. durumunu anlat.
bok gibi geçmiş bir sınav kağıdının sonuna "hocam okulum uzuyor bir şeyler yapın lütfen" diye not yazan insanlar bile biliyorum. ayıp değil bu. türkiye'de çoğu kişi araştırma yapma aşkından değil mecburiyetten, daha iyi bir işte daha iyi koşullarda çalışmak için üniversiteye gidiyor. kazanmış olmak avantaj. bunu da kaybetmemek lazım. bunun için de insanlardan yardım istemek yanlış değil, ayıp değil. hani yani olmaz ya, en kötü ihtimal tersler belki, ki hiç sanmıyorum ama, olur başka hoca olur başka öğrenci olur.
hocalarla ve öğrenci arkadaşlarla iyi ilişkiler kurarak, ve daha az çaba göstererek bir şekilde üniversiteyi bitiren çok insan gördüm.
okuldan kopma sürecinde en önemli etkenlerden biri, derslerden başarısız olma durumuna ek olarak insanlarla samimiyetin yavaş yavaş azalması ve bitmesidir. o zaman işte hırsız gibi girip çıkıyosun okula. bir şeyden haberin olmuyo, moda giremiyosun. en inek kimse gözüne kestir arkadaş ol bir şekilde.
---
şimdi yapması zor gelen ve kendine belki yediremeyeceğin şeyler, emin ol bir dönem sonra "keşke yapsaydım" diyeceğin şeyler olacak. o yüzden, savaşta her yol mübahtır diyerek, ne gerekiyorsa, ne yapmak lazımsa yap.
- hocalara da anlat durumunu, danışman hoca filan yok mu, yardımıcı olmaları lazım. hocalarla bundan sonra dönem başından beri konuş, her derse git öne otur kendini göster, o zaman daha çok yardımcı olurlar, yüzünü tanırlar. durumunu anlat.
bok gibi geçmiş bir sınav kağıdının sonuna "hocam okulum uzuyor bir şeyler yapın lütfen" diye not yazan insanlar bile biliyorum. ayıp değil bu. türkiye'de çoğu kişi araştırma yapma aşkından değil mecburiyetten, daha iyi bir işte daha iyi koşullarda çalışmak için üniversiteye gidiyor. kazanmış olmak avantaj. bunu da kaybetmemek lazım. bunun için de insanlardan yardım istemek yanlış değil, ayıp değil. hani yani olmaz ya, en kötü ihtimal tersler belki, ki hiç sanmıyorum ama, olur başka hoca olur başka öğrenci olur.
hocalarla ve öğrenci arkadaşlarla iyi ilişkiler kurarak, ve daha az çaba göstererek bir şekilde üniversiteyi bitiren çok insan gördüm.
0
3 sene okula gitmeyip atıldım.
Sonra ailemin destegi ile yeni bölüme gidip başarılı oldum.
Aileler, sana başına birşey gelmesini engellemek için kızarlar!.
Başına birşey geldigi zaman yardım ederler, seferber olurlar.
Onlar senin herşeyin mutlaka ve mutlaka ailen ile konuş.
borçlar falan ile ilgili konularda parttime bir iş bul, istanbuldaysan buraya cevap yaz.
Sonra ailemin destegi ile yeni bölüme gidip başarılı oldum.
Aileler, sana başına birşey gelmesini engellemek için kızarlar!.
Başına birşey geldigi zaman yardım ederler, seferber olurlar.
Onlar senin herşeyin mutlaka ve mutlaka ailen ile konuş.
borçlar falan ile ilgili konularda parttime bir iş bul, istanbuldaysan buraya cevap yaz.
0
Akşam oldu. Dipteki prens daha ayrıntılı yazmak için ne bekliyorsun? Arkadaşlar gayet güzel önerilerde bulunmuşlar bu arada. Ben ayrıntılı yazacaklarını bekliyorum. Nasıl olsa uygulamayacaksın önerilenleri. Ayrıntılı yazınca, biraz daha rahatlarsın belki. Hadi yaz bakalım.
0
merhaba,
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
0
